بیانیه مجموعه اعتصاب کنندگان زندان سنندج

       

    طی بیانیه ای که 60 نفر از اعتصاب کنندگان زندان سنندج صادر کرده اند, زندانیان در روز هفتم اعتصاب غذا در اعتراض به اعدام احسان فتاحیان, اعلام میکنند که اعتصاب غذا را متوقف میکنند.

در بیانیه ای که امروز (سه شنبه) صادر شده است, آمده است :

    علی رغم اعتصاب سراسری فعالین سیاسی و مدنی کورد در زندان های کردستان و ایران و فشارهای سازمان های مدافع حقوق بشر داخل و خارج از کشور, جمهوری اسلامی ایران بر ادامه ی جنایت های کوردستیزانه ی خود پافشاری کرد و احسان فتاحیان فعال سیاسی 27 ساله ی کورد را در انبار زندان سنندج و با حضور مقامات امنیتی, انتظامی و قضایی به دار آویخت.

ما 60 نفر از فعالین سیاسی و مدنی زندان سنندج رسما برگه اعتصاب امضا کرده و به رئیس زندان تحویل دادیم, اما دستگاه قضایی با اجرای حکم, این تنها راه اعتراض بندشدگان را نیز تحمل نکرد و اقدام به پرونده سازی جدید برای هر 60 نفر کرد.

    ما از یاری آزادیخواهان و انسان دوستان در داخل و خارج از زندان ها و در داخل و خارج از کشور سپاسگذاریم و امیدواریم این جنبش همه گیر محکومیت اعدام و دفاع از فعالین محکوم به اعدام کورد, به قوت خود ادامه ی فعالیت دهد تا دیگر شاهد به وقوع پیوستن جنایاتی از دست نباشیم.

ما اعدام احسان را شدیدا محکوم میکنیم و این مسئله را جنایتی آشکار علیه ملت کورد میدانیم.

همچنین نشر اکاذیب صدا و سیمای ایران را محکوم میکنیم و اعلام میکنیم :

    احسان فتاحیان نه تنها کسی را نکشته, بلکه فریاد آزادیخواهانه و عدالت طلبانه ی ملت ماست و نشر چنین اکاذیبی نه تنها خدشه ای به چهره ی این قهرمان ملی وارد نمی سازد بلکه چهره ی واقعی جنایتکاران خونخوار را آشکارتر میسازد. احسان آنچنان باورمند به اهداف انسانیش بود که با گامهای قاطعانه اش و با لبخند بر لبان و کف زنان به پایه ی چوبه ی دار رفت و روبه جلادانش کرد و گفت : '' خوشحالم که اعدامم میکنید "  , و خود صندلی اعدام را به عقب راند و خود را به آغوش رهایی سپرد.

احسان شهید و قهرمان ملی ماست و هر دم با ما و در دلهای ماست.

اعدام احسان, احسان را به پایان نرساند. مرگ او اشارتی بود به زندگی هایی نو. ما همگی احسانیم. همچنانکه خود او گفت : " اگر به گمان زورورزان و حاکمان, مرگ من موجب حذف مسئله ای به نام مسئله کردستان خواهد شد باید گفت زهی خیال باطل . نه مردن من و نه هزاران چون من مرهمی بر این درد بی درمان نخواهد بود و چه بسا آتش آنرا شعله ورتر خواهد نمود. بی گمان ((هر مرگ اشارتی است به حیاتی دیگر)) "