بیانیه ی اتحادیه دموکراتیک دانشجویان کورد

در اعتراض به دستگیری فعالین دانشجویی کورد در تهران

خرد گریزی، بی تدبیری، خشونت ورزی

کنشهای عظیمی که در تاریخ مخرب زمین میان حاکمان و مردمانشان بر سر احقاق حقوق ابتدائی شان رخ داد، آزمونی با نتایج فرخنده بود. حکام عاقبت بر این قضیه گردن نهادند که حقوق مسلم و ابتدایی مردمانشان به عنوان شهروند را بپذیرند و این زمینه ای برای حضور عقلانیتی سنجشکی در سیاست بود. چنین سیاست عقلایی شده ای، دولت داران را موظف به میدان دهی به مردم برای شکل دهی به زندگی فردی و اجتماعی خود می کرد. چنین روشی به واقع می تواند تجربه ای گرانبها برای زندگی اجتماعی، فردی و سیاسی امروز ما باشد. چرا که این رویکرد سلامت فکری، روانی و اخلاقی مردم را در جامعه تضمین و نهادینه می کند.

 مخرب زمین سالهاست که طفل خود را پس از فراز و نشیب های بسیار به سلامت زایمان نمود، اما جامعه ایران هم اندر خم یک کوچه، در مواجه با دردهای این زایمان است. دردهایی که با گذشت سالها هنوز سر منزل خود را باز نیافته است. اما حقیقتا قصه ی استبداد سیاسی در جامعه ی ایران داستانی پر غصه دارد. آشوبی که این استبداد کهن به پا کرده راه را در پایان دادن به آن دردها بسته است. دانشجویان و فعالین کورد در تهران، در اعتراض به اعدام احسان فتاحیان( که خود این عمل در ذاتش حرکتی غیر انسانی و غیر حقوقی بود)، به دلیل نفس عمل اعتراضی، آن هم به شیوه ای مسالمت آمیز، و با شعار آزادی زندانیان سیاسی و نفی خشونت و اعدام و محکوم کردن آسمیلاسیون فرهنگی و زبانی در کرماشان و ایلام، بازداشت و روانه ی زندان می شوند. آنچه ما از قانون اساسی جمهوری اسلامی می دانیم، اعتراض مسالمت آمیز جزوی از حقوق تعریف شده ی ملت در قانون اساسی است. تضاد در رفتار و گفتار نمونه ی بارزی از ماهیت روش های استبدادی است. البته طبیعی نیز می نماید که نظامی که خود را امتداد ملت تعریف نمی کند، نباید انتظار برآوردن حقوق طبیعی، مطالبات مردم و استفاده از خرد جمعی در سیاست را داشت. شیوه ی تمام نظام هائی که آئین استبدادی دارند شیوه ای رضایتمندی است، نه شیوه ی نقادی و اعتراضی. البته این رضایتمندی بر تنش حکام، ایجاد رکود، خفگی و تلقین فضای تک صدایی با استفاده از ابراز خشونت است. پرسش پیش رو این است که مسئولان درون حکومتی دم از وحدت می زنند اما سیستمی که تمامی افعالش در گسست کامل با مصلحت عمومی مردم است، چگونه می توان دم از وحدت، حال به هر شکلش زد.

دستگیری پنج فعال دانشجویی کورد، به نامهای لیدا محمدی، سروه ویسی، آمانج رحیمی، احمد اسماعیلی و پخشان عزیزی، سیاست جمهوری اسلامی را برای فشار بر فعالین مدنی و دانشجویی بی پرده و بی لکنت بیان می دارد. روشن است هنگامی که فضای گفتمان از بین رود و نظام نتواند پاسخگوی اعمال خود و مطالبات مردم باشد؛ جز توسل و سرکوب، بازداشت و خشونت روش دیگری را نمی توان برگزیند. امروز گفتمان غالب جمهوری اسلامی، گفتمان حذفی است. زمانی که خشونت ورزی سایه بر فضا افکند و گفتمان حذفی باشد، قانون گریزی و لگد مال کردن آن توسط متولیان حکومت، امری اجتناب ناپذیر است. اتحادیه دموکراتیک دانشجویان کورد، با پیگیری مسائل پیش آمده به شدت نگران ادامه ی این فضای کرخت و رقت باری است که حاکمیت در بستن و منفعل کردن آن بسیار کوشیده است. امروز جمهوری اسلامی در جلوه ای گام بر می دارد که بی تدبیری و خرد گریزی در روشی از اصول پایه ای آن است. این رویه نه تنها گره ای از کار فرو بسته حاکمیت را نخواهد گشود؛ بلکه بر دامنه دار کردن و مصیبت آفرینی ها ی آن بیشتر می افزاید.