با آن ها که بالای دیوار نشسته اند

نان از سفره و کلمه از کتاب،

چراغ از خانه و شکوفه از انار،

آب از پیاله و پروانه از پسین،

ترانه از کودک و تبسم از لبان مان گرفته اید،

با رویاهامان چه می کنید؟!

ما رویا می بینیم و شما دروغ می گویید...

دروغ می گویید که این کوچه، بن بست و

آن کبوتر پربسته ، بی آسمان و

صبوری ستاره بی سرانجام است.

ما گهواره به دوش خندق واز خوف

از رود زمهریر خواهیم گذشت.

ما می دانیم آن سوی سایه سارِ این همه دیوار

هنوز علایمی عریان از عطر علاقه و

ارغوان پیداست.

سرانجام روزی از همین روزها برمی گردیم

پرده های پوسیده ی پرسوال را کنار می زنیم

پنجره تا پنجره... مردمان را خبر می دهیم

که آن سوی سایه سار این همه دیوار

باغی بزرگ از بلوغ بلبل و فهم آفتاب و

نم نم باران باقی ست.

ستاره از آسمان و باران از ابر،

دیده از دریا و زمزمه از خیال،

کبوتر از کوچه و ماه از مغازله،

رود از رفتن و آب از آواز آیِنه گرفته اید،

با رویاهامان چه می کنید؟!

ما رویا می بینیم و شما دروغ می گویید...

دورغ می گویید که فانوس خانه شکسته و

کبریت‚حادثه خاموش و

مردمان در خواب‚گریه اند،

ما می دانیم آن سوی سایه سار این همه دیوار،

روزنی روشن از رویای شب تاب و ستاره روییده است

سرانجام روزی از همین روزها

دیده بانان‚ بوسه و رازداران دریا می آیند

خبر از کشف کرانه ی ارغوان و

آواز نور و عطرعلاقه می آورند.

حالا فرض که:

سایه از درخت و

 خواب از مسافر،

بوسه از باران و

غنچه از چراغ نرگس گرفته اید،

با رویاهامان چه می کنید ؟!